Depresyon Şiiri - Ülker Karademir

Ruhumun derinliklerinde yine korkak bir çocuk
Artık cesareti de kalmamış yaşlandıkça bedeni.
Cesaret yerini tevazuya bırakmış,
İzlemekle yetiniyor dünyayı.
Ne yapsa boş bu beden çırpınsa da cesur değil ki.
Hele ki çalkalanırken yaşamı ne yapsın bu zavallı ruh.
Kime el atsın, kime sığınsın?
Kalabalığın içinde de kendiyle baş başa,
Dertleşecek bir dost bir arkadaş var ama?
Güvenini kaybetmiş insanlara.
Her defasında arkadaşlığa çıkar girerse, ne yapsın bu ruh?
Yine eski dostlara eski arkadaşlara sığınmaktan başka.
Umudu nerde arasın?
Kime sığınsın?
Çırpındıkça bu ruh,
Bedeninin içinde kaybolmuş.