Depresyon Şiiri - Olgun Keskin

kabuğundan habersiz kaplumbağayım
kokuşmuş bir sığınma iç güdüsüyle,
toprağa saplanışım durur umudu ile yürüyorum...
ağır ağır yürüyorum...
gece...
ışığı yanan,
bacası tüten,
çatısı olan her şey,
içimdeki yetim ve kimsesiz yanlarıma batıyor..

ellerimin soğukluğundan çekinerek sıkmıyorum yolda gördüğüm bir tanıdığın elini, yüreğini
biliyorum çünkü; evinin sıcaklığını sürekli üzerinde taşıyan ellerine dokunduğumda, sokağa atılmış küflü bir demir parçasını tutar gibi atıp bir kenara kaçmak isteyecek.
o yüzden görmezden gelirim herkesi,
sade gülen yüzüme alışık sevdiğimi

hatrımı soramasın, yalana zorlamasın,canımı-canını yakmasın diye bir hırsız gibi süzülüyorum yine evime-inime
kendi kendimi ihbar etmeyi düşünebilecek kadar gizlice
... ve her gece

belki bu son gecem...
soğuk ellerimi soğuk suda unutup,
hep dünde kalan gözlerimi aynaya asıp,
nefesimi ilk soğan doğradığım siyah saplı ve gözleri yaşlı bıçağımla salatama doğrayıp,
ruhumu da çalıp bedenimden
kaynar sularda ısıtmaya çalıştığım son gecem