Depresif Veda Şiiri - Sedat Mağdalı

Beklemek nasıl bir şey, bunu bir ben anlarım
Hatalarımın muhasebesini tutar, içimde şeytanlarım
Özlemim sevgim değil, sen sevdikçe ben varım
Şu koskoca dünyada, bir cümle kadarım
Varlığımla boğdum seni, çıkardın düşlerinden
Polyanna değilim artık, arındım gülüşlerimden
Vuslatlar uzak bana, ben meleği beklerim
Yorgunsam, bitkinsem sorumlusu ben ve kendim
Siyaha boyadığım duvarlara artık güneş girmiyor
Emanetini almaya, melekler de gelmiyor
Alevler dostum oldu ama dinmiyor sızım
Düşlerim gerçek olup, bir gün gider miyim ansızın
Makdülün üstünden çıktı kaybolmuş kimliğim
Yalanlarım büyük benim, ben değilim o sevdiğin
Sandığın oyunların acısı, tüm bu bildiğin
Beni sana bıraktım, şimdi ben bir de kendim
Keşkelerim çok büyük, yere sığmadı semada
Acının makamı yok, belki duyarsın selada
Bekleyenim kalmadı belki hazırdır yerim
Seni saramaz bilirim, bu titreyen ellerim
Sanmaki gönlüm bu hasrete alıştı
Her yerde izlerin, gözlerim hala yağışlı
Anladım ki sevemek zor, peki unutmak mı kolay?
Çektiğim acıların tek şahidi güneş ve ay
Ruhumu salıverdim, duydum ki biri öldü
Sevdiğinin dışında herkes o rüyayı gördü
Ben seni beklerim, sen gidişime sabret
Benden sana armağan aşktan arınmış bir ceset…