Depresif İkilemler... Şiiri - Gülşah Can

Bilemiyorum ki!
Nerdeydi hata?
Avucumun içindeki su gibi kayıp gitmesi mi?
Bu eğer kaderse dediğim yerde aslında kaderimizi kendimizin çizdiği gerçeğinin suratıma bir tokat gibi inmesi mi?
Bu belki de sadece bir insan yavrusunun saflığı,su katılmamışlığı inadına
Belki de beynimizin kendi kendini resetlemesi
İnsan acı çekmek için olmasa da,oldurtuyor kendince;
Belki de mutlu olabilmek için acıya da ihtiyacımızın olmasından
Acıyı tattıkça mutluluğun tadına daha iyi varabilmemizden belki de
Kalbimizle beynimizin süregelen düellosu
Mantık mı? Yoksa aşk mı?
Deli mi? Yoksa akıllı mı?
Derin mi? Yoksa sığ mı?
Siyah mı? Yoksa beyaz mı? İkilemlerinin bize getirdiği şıkların yanlış işaretlenmesi…
Gözümüzün görmek istediğine gönlümüzün tahammül dahi edememesi yada tam tersi…
Sınırını çizemediğimiz bir uçurum,sınırsızlık kavramı belki içimizdeki…
Belki de sadece beynimizin yarattığı halüsünasyon zincirlemesi…
DNA sarmalı...
Sarmaşık yaprakları…
Hiç güneş yüzü görmeyen sahil kenarları…
Güneşin doğmaya cesaret edemediği gerçeklik alemi…
Midyenin ayırdığımız iki kabuğundan biri…
Aslında hiç ayrılmaması gereken hani…
Gözyaşlarımızın biriktiği atık su kanalları.
Hani atılması gereken de atmayıp biriktirdiklerimizden biri..
Günün birinde lazım olur nasılsa deyip kenara yığdığımız hani!
Çıkarmamız için sadece dokunulması yeterli..
Çaba göstermeye bile gerek kalmadan acı çekmeye o kadar hazırız ki! …