Depremlerden Sonra Şiiri - Ozan Kaymak

Böyle ansızın gitme yanımdan,
Henüz kendimi hazırlamadan.
Rüzgarlar kahırlı esmeye başlıyor o zaman,
Dünya'nın yuvarlak olduğunu anlıyorum,
Bindiğin gemi kaybolunca ufukta.
Ve döneceğini umut ediyorum.

Ama bu süre öyle uzuyor ki bazen,
Gölgem kaç devir atıyor biliyor musun,
Beynim tepe taklak bilmiyorsun.
Depremler oluyor kalbimde,
Kimse duymuyor,
Kimse bilmiyor,
Kurtarma ekibi göndermiyor komşu ülkeler,
Gönderdikleri de kurtaramıyor.
Kalbim enkazlar altında bağırıyor,
Sen duymuyorsun.
Tek çarem sen bilmiyorsun,
Sen unutuyorsun.

Kalbim alıştı depremlere,
İnşaat mühendisi oldum,
Yeniden yaptım yıkılmış,
Sevgiye şeffaf duvarlarımı.
Doktor oldum,
Tedavi ettim,
En çaresiz hastalıklarımı.
Mecnun oldum,
Sevmeye çalıştım 'insan' sandıklarımı.
Şair oldum,
Müziksiz şarkılar yazdım yalan sevdalarıma.

Ben seni sevdim,
Gerçekten 'sen' olabildiğin için,
Gözünü para,
Kalbini taşla doldurmadığın için,
İçindeki çocuğu dondurduğun,
Ama öldürmediğin için.
Ben seni sevdim,
Sevebildiğim kadar,
Sevgiden anladığım kadar,
Gözlerimden anladığın kadar.