Depremler Şiiri - Ayten Özgün

Hava oldukça serindi
İliklerine kadar üşüyordu insanlar
Saat gece yarısını geçmişti az kalmıştı sabaha
Bir yandan lapa lapa yağan kar
Evlerin içi sıcacıktı
Kimileri soba kimileri doğalgaz yakıyordu
Herkes derin uykudaydı
Kimin aklına gelirdi ki gecenin bir vaktinde
Ölümün aniden geleceğini
Salladı da salladı hırsını alamadı
Her şey birbirine karıştı
Beşik gibi sallandı yer ve gök
Kaçmak istediler ne mümkün
Ayaklarının altından yerler kayıyordu
Adımlarını bile atamadılar
Düşünmeye fırsatları bile olmadı
Bir uğultudur sardı kulakları
Duvar karşı duvarla kucaklaşıyordu sanki
Çatır çatır sesler geliyordu
Işıklar yok her yer zifiri karanlığa bürünmüş
Göz gözü görmez olmuş
Hazır değildi kimse şaşırdılar bir an
Demeye kalmadı birden oldu olanlar
Bir uğultu bir gürültü buda neydi
Ne olduğunu anlamadılar
Bir anda büyük bir sarsıntı her şey yerle bir oldu
Sağdan soldan sesler
İnsanlar koşuşup duruyordu ama nereye
Ahlar vahlar çığlıklar kulakları tırmalıyordu
Her taraf toz duman içinde genizlerini yakıyordu
Ufalanmış taş yığınından başka
Etraf bom boştu binalar yoktu
Derinden derinden sesler geliyordu
Ama ulaşmak ne mümkün
Etrafta kimseler yoktu
Koptu kızılca kıyamet
Sustu birden sesler kesildi nefesler
Tanrıya yakarışlar
Korkudan kocaman açılmış iri iri gözler
Her taraf yıkık dökük sanki savaş alanı
Yürekler buruk gözlerde yaşlar
Enkaz yığınlarının arasında
Çaresizce öylece kalakaldılar

Fatma Ayten Özgün