Depremin Sesi Şiiri - Ibrahim Özdemir

DEPREMİN SESİ

Köpek ve kedilerde var gani ulumadalar,
İnsanlarda işkayet,isyan dolu salavatlar,
Korku ölüm,hicranlar çetin vedalar,
Deprem yine sen varsın eksenlerde.

Sardı etrafı sallandı sesli örgüler,
Hayal gibi manşer sanki aglar ve güler,
Adım atılıyor ümitsiz çıglık,yaslı agıtlar,
Yine hep sen konuşuluyorsun kudretli depremler.

Zaman ses olmuş aglıyor gibi,
İnleyişler andırıyor mazideki dili,
Olabilir ömrün her an acı bestesi,
Yankılanıyor her tarafta deprem sesi.

Tek renge kapıldım tek saniyede,
Şafagı eksiye aldı karanlıklar geriye,
Toprak çatladı gök agardı acıya,
Depremi hisseden toptan kapıldı sancıya.

Kayboldu rüyalar ansızın,
Gözden ıradı uçan bulut,akan yıldızın,
O bakış ve gülüş kadarda hele o aglayışın,
Deprem vardıgı yeri yakar bu anlayışın.

Durmadan çagırıyor ruhumuzu o sonsuzluk,
Varsın atılsın boşluklara dogru mavi kanatlık,
Yaşam en sonunda bir avuç kefen bile olmayan saltanatlık,
Dersimizi içtenlikle verdi tek derslikli depremlik.

Kiminde sessiz kiminde hazin can telaşları,
Belkide yosun tutup kalacak yıkık mezar taşları,
Okşayınca uykumuzu gerçegin yorgun ugultuları,
Dökülür tenin iplikleri ansızın depremleri.

İBRAHİM ÖZDEMİR