Depremi Yaşamak Şiiri - Müslim Avcıoğlu

Silkindi aniden yer
Kırıldı toprak yer yer,
Yıkıldı binlerce baht
Yok oldu binlerce taht.
Mallar yerle bir oldu
Evler başlara çöktü

Enkazda can pazarı
Feryat ve figan dolu
Yıkıntı toz ve duman
Sanki kıyamet yolu

Herkes kendi halinde
Herkes garip telaşta
Koşuşmalar anlamsız
Bağırmalar amaçsız.

Herkes yardım bekliyor
Yardımcılarda zede
Gündemlere oturdu
Artık hep depremzede

Yaşamayan bilemez
Zihinlerden silemez
Bulandı düşünceler
Kıyamet gibi her yer.

Anlamak kolay değil
Bu ani değişimi
Dün güçtün varlık dolu
Bu gün bir hiç olmuşsun
Acziyet hat safhada
Eller kollar bağlanmış
Enkazda iniltiler
Yürekleri dağlamış

Yağmur gibi göz yaşı
Nice ana ağlamış
Eller göğse vurulur
Ümitleri kararmış
Hani gülen yüzleri
Artık solmuş sararmış
Rahatlık genişlik yok
Şimdi herşey daralmış
Analar, yavru yitik
Tahammüller kalmamış,
Son ümit devletteydi
Onu da bulamamış

Kimi anasın arar
Kimi yavrum der durur
Beton yığıntısından
İniltiler dinlenir.
Açılmaz olur yollar
Kurtarılamaz canlar
Ölülere ağlanır.

Gitti birikintiler
Gitti mal varlığımız
Gitti çoluk ve çocuk
Gitti bu hayatımız.
Gitti hep hayallerim
Gitti hep geleceğim
Gitti kurulu düzen
Gitti bunca emeğim
Gitti giden gelmiyor
Neyi bekleyeceğim.

Sıfıra geldik durduk
Bu imtihanı aştık
Sabredip dua ettik
Yeniden doğmuş gibi
Bundaki tüm zararı
Biz tecrübeye saydık.
Gün bu gün yarın değil
Dünü artık unuttuk
Bu günden sonrasına
Doğru yolu tutturduk
Sonuçlar ibret dolu
Kinimizi susturduk.
03/10/1999 Gaziantep
12/05/2001 Gaziantep