Depreme Uyanmak Şiiri - Aydın Zeybek

Gözlerim kapalı olduğu için mi karanlıktı her yer ya da gerçekten karanlık olduğu için mi görmüyordu gözlerim? Bu zift karası boşluğa gürültülü bir sessizlik eşlik ediyordu. Hiçbir şey hissetmiyor hiçbir duygu şuan hissettiğime benzemiyordu. Koskoca bir hiçlik kaplamıştı her yeri ve vücudum çarmığa gerilmişçesine hareketsizdi. Buraya nasıl gelmiştim ve beynim vücuduma niçin hükmetmiyordu? En son hatırladığım tek şey yatağıma uzanıp gözlerimi kapattığımdı. Yoksa hala uyuyor muydum ve bu bir rüya mıydı? Zihnimdeki bu düşünce düğünü gerçekleşirken, etraftaki matem sessizliği devam ediyordu.

Ufak taş seslerine benzettiğim bir gürültü bu büyük sessizliği bozmaya başladı. Üstümde bir şeylerin hareketlerini hissediyordum. Sesler arttıkça yukarıdaki taşların arasından ufak bir ışık sızıyordu karanlığa. Seslerle beraber ışık da büyüyor , karanlık gittikçe aydınlanıyordu. Ben karanlıktayken yukarısı niçin aydınlıktı ve üzerimde taşların ne işi vardı? Kendi halimi unutup kafamdaki sorulara cevaplar aramaya başlamıştım ki dışarıdaki sesler daha da belirginleşmeye başladı. Duyduğum seslerden dışarıda bir kalabalığın olduğunu anlayabiliyordum. Bazılarına anlam veremediğim bağırışmalar ve ağlayan insanların sesleri kulaklarımı çınlatıyordu. Hala olup biteni anlamış değildim.

Bir radyonun sesiyle, zihnimdeki tüm düşünceler anlamını yitiriverdi. Yayındaki spiker hüzünlü bir sesle yaşadığım yer merkezli bir depremin olduğunu ve etraftaki çoğu ilçenin etkilendiğini söylüyordu. Kulaklarımın algıladığı bu sesleri beynim kabul etmek istemiyordu. Bugün okulda yapılan deprem tatbikatının etkisinde kalıp bu rüyayı görüyor olabilir miydim? Bu bir rüyaysa hemen uyanmak istiyordum. Yaşadığım bu acılar o kadar gerçekçiydi ki rüyada olma ihtimalim de yoktu artık. Deprem hakkında o kadar az şey biliyormuşum ve bu konuda o kadar acizmişim ki enkaz altında olduğumu dahi çok sonra fark edebildim. Yukarıda yükselen ve gittikçe artan seslerin bana doğru yaklaştığını anlayabiliyordum.

Tam o sırada kendimden geçmiş olacağım ki gözlerimi açtığımda bir hastane odasının yatağındaydım. Dışarıda yaşananların boyutunu gördükçe kendi durumumu düşünemiyordum bile. Yüzlerce yaralı insan geliyordu ve çok kişi hayatını kaybediyordu. Tüm bunları düşünürken ve yaşadıklarıma anlam vermeye çalışırken susadığımı fark ettim. Bana biraz uzaklıktaki dolabın üzerindeki suyu almak için doğrulmaya çalıştım. Vücudumun üst tarafını hareket ettirebilmeme rağmen bacaklarıma hükmedemiyordum. Gözyaşlarına boğulmuştum. Ne hissedeceğimi bilemiyordum. Belki de sevinmeliydim. Deprem benden bacaklarımı almıştı. Fakat bazılarının yaşamını ellerinden alıyordu. Gözyaşlarımı sildim ve yaşadığım için Allah’a şükrettim.

Hastanede kaldığım sürede düşünmeye çok fırsatım oldu. Tüm bu yaşananlar bizim kaderimiz miydi? Yoksa engellenebilir miydi? Bu kadar küçük boyutlu bir deprem ülkemizde bu denli büyük etki yaratırken, bundan kat kat büyüklükteki depremler başka bir ülkede niçin aynı etkiyi yaratmıyordu? Deprem olmadan önce devletçe ve milletçe tüm önlemlerimizi alsaydık, binalarımızı daha sağlam yapıp uygun yerlerde yaşasaydık, deprem bize bu kadar zarar veremezdi. Ben erken fark edilip enkaz altından kurtarılan şanslı kişilerden bir tanesiydim. Ya daha geç fark edilenler, hayatını kaybedenler ne olacaktı? Daha düne kadar okulda dinlediğim o sivil savunma günleri, deprem bilgilendirmeleri hiç umurumda değildi. Fakat onları dinleyip deprem hakkında biraz daha bilgi sahibi olabilseydim, enkaz altında olduğumu daha erken fark edip, yardım isteyebilecektim ve belki de şuan yürüyebilecektim. Yaşadığım bu olaydan sonra anladım ki bizi öldüren doğal afetler değildi. Biz bilgisizliğimiz ve hazırlıksızlığımızdan dolayı ölüyorduk. Ama hala akıllanmıyorduk.. Daha fazla zarar görmeden, deprem bizim canımızı almadan, biz önlemimizi alalım..