Evler yıkılmış duvarlar göçmüş uykuların en güzel yerinde;
Yollar-sokaklar çıkılmaz olmuş gecenin yorgun saatlerinde.
Can çekişiyor insanlar, ortalık toz duman;
Her yer çığlık çığlığa, her yer feryat figan!
Böyle bir şey olamaz, olsa olsa belki bir düş;
Işıl ışıl o şehirler sanki cehenneme dönüşmüş!
Urfa ağlıyor, Antep ağlıyor, Maraş ağlıyor;
Bir yanda ana-bacı, bir yanda kardaş ağlıyor!
Bu şehir o şehir değil artık, sanki hayalet sanırsın;
Çekilen acıları bir bilsen, insanlığından utanırsın!
Bir baba yıkıntılar arasında uzanmış, bir eli tutuyor;
Hava soğuk mu saguk, keskin bıçak gibi batıyor.
Ağla Hatay, ağla Malatya, şimdi ağlamanın yeridir;
Belli ki bu felaket enkazda kalanların son seferidir!
Felek her türlü belayı bize mi reva gördü bize mi verdi?
Bundan beteri mi var sanki, daha başka ne olabilirdi?
On günden beri hâlâ yıkıntılardan sesler geliyor
Her feryat içine işliyor insanın, ciğerini deliyor!
Bir de kader diyorlar buna, hiç böyle kader mi olur;
İşte mahşer dedikleri bu, bundan âlâ mahşer mi olur!
Demek ki hiç ders alınmamış yaşanan olaylardan;
Akıl vermiş fikir vermiş daha neylesin ki Yaradan!
Bu çaresizliğe kader deyip geçeceksin öyle mi?
Son limana varmaz rotasını kaybeden hiçbir gemi!
Korkarım ki bu gidişle daha çook felaketler yaşarız;
Bilmem neden hayret ederiz olanlara, neden şaşarız?
Ne yazık ki bir köhne siyasetin kapısında kul olduk;
Toz-pembe hayallere kapıldık, sonunda perişan olduk!
Yıkıntılar altında ölmek bir yana, bari bulunsa naaşımız;
Öylesine ağlamak değil bu, kan kesiyor gözyaşımız!
Ağla gözlerim ağla; acılarla yaşamak ahu-zar oldu bize;
Üstümüze yıkıldı yuvamız sonunda mezar oldu bize!..
Kayıt Tarihi : 16.3.2023 15:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!