Depreme Ağıt Şiiri - Abdullah Demirel

Yıl, 2023
Günlerden, 6 Şubat
Pazartesi.
Kara bir güne gebe Türkiye.
Sarsıldı dünya Pazarcık’tan
Gece yarısı.
Yıkıldı evler başımıza
Uykumuzun en derin yerinde.
Vurulduk can evimizden
Çocuğu, genci, yaşlısı.
Kaçamadık.

Öfkesi dinmedi toprağın
Sallandık bir daha Elbistan’dan
Aynı gün
Dokuz saat dolmadan.
Tükendi yaşam gücümüz
Söndü güneşimiz
Uçup gitti anılarımız
Felaketin en büyüğünde
Savrulan umutlarımız.

Tuğlalar, kolonlar arasında sıkıştı
Nice sevgimiz, neşemiz,
Şarkımız, sevdamız,
Canımız, ciğerimiz
Sahnesini bitirmeden
Ve hiç direnmeden
Sonsuzluğa ulaştı.

Yaşıyor muyum bilmiyorum
Ayazda, soğukta,
Ya da bir çadırda.
Yaralıyım belki,
Kolum kanadım kırık.
Yıkıntılar altında kaldı sevdiklerim
Yarım kalan öyküleriyle
Bıraktılar bizi
Bıraktılar ne yazık.

Yüreğimde dinmeyecek bu sızı
Ben, göçük altındayım sanki
Çekilmez acıları yaşıyorum.
İnliyorum,
Ağlıyorum.
Tanrım niçin kolum kanadım kısa benim,
Niçin çaresizim,
Niçin yetişemiyorum,
Derman olamıyorum?

Kahramanmaraş’ta, Hatay’da,
Adana’da
Gaziantep’te, Malatya’da,
Adıyaman’da
Kilis, Diyarbakır, Osmaniye’de
Ve Şanlıurfa’da
Oynadı yer yerinden.
Koptu kıyamet,
Sur borusu çalmadan.

Ağıtlarımız yükseldi göklere
Ve dualarımız.
Tek yürek olduk Türkiye’m
Yıkıldık
Çaresiz kaldık yitip gidenlere
Öldük, bittik kahrolduk
***
Zaman en büyük ilaçtır derler.
Elbet bu acılar da biter.
Gün gelir
Umutları tüten bir ateş gibi
Yeni doğan bir bebek misali
Sarılır yaralar
Bir bir.

Yeniden yeşerir umutlar
Filizlenir buğday başakları gibi bir gün
Kaybolan yaşamlar.
Biz yeniden
İçimizde acımızı yaşayarak,
Gidenleri kalbimizde taşıyarak,
Aşkımıza sımsıkı sarılarak,
Mutluluğa koşarız
Biliyorum.