Deprem - IV Şiiri - İrfan Kurşun

Deprem - IV

Senden sonra
Bir deprem kuşatması sardı beni
Yıkıldım
Enkazın altında aranan bendim
Dünya el ele verdi
Bulmak için bende beni
Oysa nafile
Bulamadılar
Bıraktığın enkazın altında bedenimi
Yıkıntıları kaldıramadılar
Bırakın öylece kalsın dediler
Sevenlere mabet olsun
Oysa ahretlik her moloz altından çıkarılan
Senden bir parçaydı
Ve o an geldi sesin duyuldu
Sese yöneldi tüm alem
Ellerin görüldü önce
O öpülesi ellerin
Ellerin yüzüne peçe olmuş
Kahverengi gözlerinin saçtığı ışık
Yaktı sineleri
Biliyor musun ahretlik
Bir Alman kurdu bulmuştu yerini
Yerin cennet olsun der gibi yalıyordu yüzünü
Ve parmakların
Şahadet parmağın yıldızları işaret eder gibi
Oysa yıldızlar paramparça
Gök ağlıyor, yer kahrından ikiye bölünmüş
Yüreğinden fay hatları geçiyor
Her yarıktan kan fışkırıyor
Sen öldün diye yarim
Melekler başında nöbet mi tutuyor?
Gül yüzün tozlanmasın diye
Hangi melek kanadını sermiş üzerine
Sen yoksun ya artık yarim
Artık itiraf edebilirim
Enkazın altında kalan yalnız ben değildim
Dünya da yıkıntılar altında zillet içinde kaldı yarim