Deprem Şiiri - Zeliha Şahin

Biliyorum yerle bir olacaksın,
Belkide ayakta kalıp alevlerle savaşacaksın,
Ama bu şavaştan kızıl alev galip gelecek,
Ne kadar istemesende hatıralarımızla birlikte kavrulacaksın,
Hangi sinsi saatte vuracak kimbilir,
Belki en derin uykumuzdan korkuyla uyanacagız,
Ama sonsuz bir uykuya dalacagız.
Belki işte, bekli okulda olacagız.
Korkuyla gözbebeklerimiz büyüyecek,
Dizlerimizin bagı çözülecek,
Kalbimiz en yüksek ritmiyle vuracak,
Belki o an son vuruşu olacak.

Tamam hepimiz toprak olacagız biliyoruz,
Ama ölüm korkusuyla yaşamak işte buna alışamıyoruz.
Kalacagız belki bir kolon altında,
Üstelik zifiri karanlıkta,
Çaresiziz sesimiz duyulmaz,
Ağlarız kolon yerinden oynamaz.
Herkes can derdinde olacak,
Belkide yavrusunu bile unutacak,
Kendi canını kurtaracak.
Belki kurtulacagız bu enkaz altından,
Allah bir şans daha verecek,
O zaman ne olacak.
Allahım yavrularımdan beni ayırma,
Sağlarsa onları koruyayım,
Ölürlerse bende kurtulmayayaım.
Bu acıya dayananmam,
Sonum yine hüsran.
Bende canlı topraga girerim inan.
Allahım hikmetinden sual olunmaz.
Ama yavrular öksüz konmaz,
Babalar analar yavrusuz kalamaz.
Evler yerine gelir hatıralar gelmesede,
Eşyalar, giyisiler, yiyecek olur mutlak,
Ama canlar geri gelmez.
Canlarım giderse bu hayat çekilmez.
Sanki evimi hergün sonkez süpürüyormuş gibiyim,
Sanki yavrularımı sonkez görüyormuş gibiyim.
Yinede boş veremiyorum.
Aman evim pis olsun diyemiyorum.
Hiç olamayacakmış gibi yaşamaya çalışıyorum...

30 Ağustos 1999

Zeliha Şahin
Kayıt Tarihi : 27.3.2007 09:45:00