Deprem Şiiri - Erkan Ergül

içime bağırıyorum
göğüs kafesimden içeriye
şişip şişip iniyor ciğerlerim
bağırırken
yoruluyor da insanın diyaframı.

sesim
geri geliyor.
bağırıyorum
ve ne zaman bağırsam içime
sesim hep geri geliyor.

karanlık
derin bir sessizlik oluyor bir yerlerde
havlayan köpeklerden anlıyorum,
deprem oldu

deprem oldu
ve ben ilk kez
bağıramadım içime

kim öldü?
elin elimde sevgilim
toz duman şimdi o güzel gözlerin
ne olur
bir ses ver
istersen küfret bana
ama ne olur bir ses ver
bilirsin
sessizliğine de ölürüm ben.

soğuyor parmakların avuçlarımda
duyamıyorum da nefesini
kapanan çiçek gibisin sevgilim
alamıyorum da artık kokunu.

ve her giden gibi
yalnızlığa terk ettin beni
senin için bakıyorum şimdi mavi gökyüzüne
ne çıkar
göremiyorum artık
o sonsuz başlukta seni
ne olurdu sevgilim
beraber karışsaydık o toz bulutuna.

içime bağırıyorum
göğüs kafesimden içeriye
duyanım da yokki

keşke
her gidenin o nemli kuyusu
dolsaydı güneş ışıklarıyla.

19.09.2022