Deprem... Şiiri - Necmettin Özelçi

Sene 1983 son günleri Ekim'in...
Depremin feryadıyla Anadolu inledi.
Yüreği parça parça koşuşan askerin, hekimin...
İnsanlar öksüz,insanlar yetim kaldı inledi...
Deprem sen, savaştan da gaddarsın!
Nerede yoksul, nerede zavallı hep orda varsın..
Zenginin köşkünü beşik gibi sallarsın,
Yoksulun da yuvasını başına yıkarsın...
Yavru demez, ana-baba demez, bacı demezsin..
Uykudadır, açdır, soğuk demezsin.
Sen sadece sallarsın, acı bilmezsin...
Nedir bu ağıt, neden bu sesler boğuk demezsin!
Sorarım 'kaç kişi kaybettiniz? ' dadaşıma...
'Ben diyem iki, dört, sekiz...gerisin sayamıyam'
Dadaş garip, dadaş çaresiz, ne diyem kardeşime...
Her taraf yıkık viran, ben nasıl ağlamıyam? ...
Kader bu..çok mu gördü size, dağı taşı?
Yolun toprak, damın toprak,evin toprak...
Öksüz kaldın, yetim kaldın, akmaz gözün yaşı
Sana saldıran o 'zalim dev' in toprak!
Sen bu dünyada görmüşsün cehennemi.
Bir yavru ağlar durur 'isterim annemi'..
Ötede ihtiyar biri,
Kaybetmiş oğlunu,kızını, torununu..
Bastonuyla başbaşa, kim çözer sorununu...
Allah'ım sen kurtar bizi felaketten!
Dostumuz kara toprak bizi sallamasın...
Nasıl olsa ona döneceğiz, ama geç ama erken
Kader!
Kimseyi topraktan çıkarıp, toprağa yollamasın! ...

1983.- Gaziantep