Deprem Şiiri - Salim Kanat

______________________Gölcük'te şehid olan İbrahim İnan'ın anısına
Gök titredi su titredi yer titredi
yıkıldı evim
acıyı tattım kalakaldım

uzatabilince başımı yıkıntılar arasından
kızıl gözlerini gördüm göğün
ısındı gök kaynadı su tutuştu yer
çırılçıplak ateşi tanıdım

kara yüzüydü karşımdaki hayatın
su su olmaktan çıkmıştı ekmek ekmek olmaktan
yağmurun kırbaca dönüştüğünü anladım

annemi hatırlıyor bağırıyorum
anneme sesimi duyuramıyorum
onu hatırlayışım suyu unutturuyor bana
ve yeri ve ateşi ve yağmuru unutturuyor

bedenimdeki eziklerin sızlaması
dahası kanımın çağlayışı
damarlarımdan başka yollarda
ve acının ruhumu kavrayışı
hayat sırıtıyor karşımda şimdi
kalın bir çizgi gibi
hoyratça

titreyiş yeniden
titreyiş derinden
ve ses
titreyişin sesi kendinden iri
inleyiş mi sevinç mi belli değil sebebi
sanki içinde maverâdan bir mesaj gizli
bu mesajı gök anladı
su ve yer anladı
insan ise ya geç kaldı
ya erken davrandı

binalar yıkıntı
buruşmuş şehrin manzarası
insan eşittir hayret
gözler faltaşı sanki
mutlu günlerin bencil insanı yok şimdi
insan şimdi çok pişman
insan artık diğergam

bir geminin alabora oluşu aniden
ya da bir halının hayatın altından çekilişi
ve o ses işlemiştir kulaklardan kalplere
ve kalplerden ruhlara
kalp uyanmış ruh uyanmış insan uyanmış
zaman yeniden uzamış
mesaj hatırlanmıştır artık

neydi bu
bir işkence miydi
ayrılıkların efendisi miydi titreyiş
gidenler neredeydi
hasret bitecek miydi
anne baba kız kızan
hepsi şehit mi idi
kötü bir rüya mıydı yoksa
ardından korku dolu çığlıklarla uyanılan

bu ev ki hikayesi başka satırların konusu
belki babası yapmıştı alın teriyle
dedesinden mirastı belki de
gerçek şu ki
o güne dek anne kucağı gibi
emin bir yerdi
beşik değildi sallanan uyandığında
evi beşik olmuştu çocuğa

ağladı çocuk uyandığında
anladı birden her şeyi
adadı kendini Allah'a