Deprem Şiiri - Birol Çelik

Ağladık
Ağıtlar yaktık
Gözlerimizden yığın yığın betonlar aktı
Yüreğimizden
taze ceset kanları
Sallandık
Yüreğimiz sarsıldı yirmi bin şiddetinde
Anasını arayan yavrular
kuzum diyen analar kaldı
gözlerimizde
Sessizliğe neşter vurdukça çığlıklar
Sararan tenlerimizden
kanlar boşaldı
İmdat sesleri duyduk
fersiz fersiz
Boşluklardan uzanan kanlı eller
Torba torba
cesetler gördük
Enkazdan yükselen feryatlarla uçurduk
Gözyaşı göğüne
hayat güvercinlerini
Kapattık gözlerimizi
dualar ettik
Dirilen her canda bizlerle dirildik