Deprem (7,7-7,6) Şiiri - Gülbey Yılmaz

Yıkıldım çöktüm bir anda,
Kaçışım olmadı dondum o anda.
Üşüdüm, şu soğuk betondan
Ölmeden,girdim kara toprağa.

Üstüme yığıldı,dünya evim,
Kapandı sağ ile sol yanım.
Karardı, her şey tükendim,
Döndü akım,kara zindana.

Uğultular duydum, ara sıra,
Çaresiz vurdum, yanımdaki duvara.
Dışarısı mahşermiş ben bilemedim,
Bağırdım ,çağırdım ne çara.

Nerdesiniz neden yalnız bıraktınız,
Anam ,babam daha dün yanımdaydınız.
Kaç gün geçti kaç gece değişti,
Kimseler yardımıma koşmadınız.

Anam,yaralarım çok ağır,
Nefesim ,duyuşum,bakışım sağır.
Son umudumu da yitirmeden,
Yetişip ,sesim olacakmısın baba.

Yoksa herkes mi kıyamet mi,
Tümden dünyamız göçüp yıkıldı mı?
Kurtuluş mümkünmü bu devrandan,
Yalvardım, Mevlama her nefeste.

Gözlerim ağladı her saniye,
Sesler yaklaşıyor işte yine.
Çıkarken yalnız son yolculuğa,
İrkildim o davudi,mucize sese.

''İki kez vur ses gelsin,
Kimse yokmu haber versin''.
Vurdum, yumruğu alta, üste,
Duyurdum,umudu oldum herkesin.

Kahramanlar buldu yerimi,
Heyecan sardı minik yüreğimi.
Açılan ışıktan çoğalan sesten,
Yolculuk başladı abı hayata.

Geldiler Türkiyem kurtuluşa,
Hepimiz tek yürek doğuşa.
Çıktık alkışlarla yürekten,
Adı olduk bitmeyen umudun.

Hikayeleri yazılacak bu yıkımın,
Umudu anlatılacak tüm çocukların.
Ebede kadar asla 7,7-7,6 hatıraları,
Unutulmayacak gidenlerin ve kalanların.