Deprem Şiiri - Nuriye Akyol

Kış, kıyamet, kuşlar döndü yuvaya,
Dönecek yuvası kalmayanlar var.
Kapkara bir efkâr sinmiş havaya
Kâvim, kardeşini bulmayanlar var...

Saçını okşamış, elini tutmuş,
Anne yavrusunu öpüp uyutmuş,
Küçük bedenleri topraklar yutmuş
Enkazlar altında ölmeyenler var.

Büyük bir hışımdı, yıktı da geçti,
Yüreklerimizi yaktı da geçti
Tarihin yazdığı büyük bir göçtü
Kalanlara selâm salmayanlar var.

Moloz yığınına dönmüş yuvalar,
Örtmüş bedenleri beton kayalar
Çeşm-i giryan olmuş, dilde duâlar;
Daha alı, moru solmayanlar var...

Dağlar, taşlar yasta, gökler ağlıyor,
Ezilmiş çiçekler, kökler ağlıyor,
Eşini kaybetmiş, tekler ağlıyor;
Günlerdir uykuya dalmayanlar var....

Ölüm uykusuna yatan uyanmaz
Feryada, figana yürek dayanmaz
Gözün gördüğüne, gönül inanmaz
Dünyada çilesi dolmayanlar var.

Can alıcı büyük, küçük seçmiyor,
Yaşına bakmıyor, boyun ölçmüyor
Yayından çıkan ok teğet geçmiyor
Henüz akil baliğ olmayanlar var.

Bir ömür boyunca anne, babalar
Yuva kurmuş, boşa gitmiş çabalar
Yavrulara mezar olmuş yuvalar
Gün görmeyen, murat almayanlar var...

Sallandı yeryüzü, titredi durdu
Bir tüy gibi yaktı, yıktı savurdu
Bir mâtem havası sardı tüm yurdu
O gün, bugün yüzü gülmeyenler var.

Allah’ım biz zayıf, âciz kullarız,
Dilersen yok olur, dilersen varız,
Yaramıza sabır döker ağlarız
Nerden geldiğini bilmeyenler var...

Hicranî’m, yüreği yananlar gördü,
Sönmüş ocaklarda dumanlar gördü,
Bu millet çok kötü zamanlar gördü;
Acı günümüzde gelmeyenler var.

Nûriye Akyol/ 8/2/2023