Deprem Şiiri - Avni Hanok

Bir baykuş çığlığıyla sarsıldı gece .
Kim kime çare,
Herkes çaresiz.
Anne çocuğundan,
baba ehlinden aciz.

Bir deniz dalgası sanki,
dağlar arasına yayılmış toprak.
Portakal kabuğu gibi savruluyor koca şehir.
Kimi kıyamda,
Kimi rükûda,
Kimi secdede evler.
Tevazu ile başını öne eğmiş
o mağrur devler.
Bir asrın birikimi yerle bir.

Bir yanımız kar kış
Bir yanımız kor ateş.
Ne oldu, nasıl oldu,
Antep, Hatay, Adıyaman, Maraş.

Yüreğimizden kopup yuvarlandı kayalar,
On şiddetinde sarsıldı ruhumuz,
Ve paramparça vicdanımız,
Tüm bunlara sebep biz değil miyiz?

Ve bir güvercin
gagasında taşıdı güneşi bir sabah
Dağıttı her birimizin gözbebeğine.

Ve soğuk bir rüzgâr
fısıldadı tembel hislerimize.

Ve bir kardelen açtı
milletin dona çekmiş heyecanından.

Ve bir millet, hatta bir ümmet,
doğruldu sıcak döşeğinden,
sabah namazına kalkar gibi.

Memleketimin soğuğu ısıtıyordu artık gönüllerimizi.
Kase kase çorba olup
elden ele dolaşıyordu sevgi, şefkat.
Bebeklerin tozlu gülümsemeleri
yeşertiyordu enkaz olan umutlarımızı.

Ve ayrılan fay hatları birleştiriyordu kalplerimizi.

Bir millet doğuyordu yıkılan şehirlerden.