Deprem Şiiri - Abdulkadir Turğut

Altı şubat gecesi yıl iki bin yirmi üç
Bir felaket yaşandı anlatılması çok güç

Uykudan uyandırdı herkesi korkunç bir ses
Şiddetli bir sarsıntı cehennemden bir nefes

Vakti henüz gelmeden o en son alametin
Sanki öne alındı saati kıyametin

Maraştan başlayarak ta Hatay'a uzandı
Yalnız Türkiye değil Suriye de sallandı

Kül yığınına döndü bir anda apartmanlar
Gökyüzüne yükseldi enkazlardan dumanlar

Felâket dalga dalga şehirlere yayıldı
Ölüler tek tek değil beşer onar sayıldı

Kaçışıyordu herkes sanırsın mahşer yeri
Ortalık can pazarı yok bir şeyin değeri

Herkes kendi derdine düştü haddi zatında
Kurtaracak olanlar dahi enkaz altında

Ve zamanla bir yarış kurtarmak için bir can
Bekleyenlerde umut gözyaşı ve heyecan

Bir yandan soğuk hava ve yağmur sağnak sağnak
İnsanlar sokaklarda ne bir ev ne sığınak

Şimdi binlerce insan çadırlarda yaşıyor
Tahammülü imkansız ağır yükler taşıyor

Yüzlerde umutsuzluk acı ve keder izi
Açlık, susuzluk, hijyen; sorunlar dizi dizi

Hayat durmuş insanlar sokakta susuz ve aç
Nice servet sahibi kuru ekmeğe muhtaç

Nerede gurur ile dikilen o binalar
Yıkıntılar altında kalan lüks arabalar

Belliki geçmişten hiç ibret alınmamıştı
Binalar kurallara uygun yapılmamıştı

Kadere ve ecele inancımız var ama
Hatayı yapan insan sebeptir katliama

Allah'ım sen yardım et sabır ver kalanlara
Cennetini nasip et yardımcı olanlara