Deprem Şiiri - Mehmet Akif Han

Sarıl bana sevgilim, Sımsıkı sarıl
Nasıl da ihtiyacım var şu anda:
Bir omuz, başımı yaslayacağım.
Bir göğüs, doya doya ağlayacağım.
Bir el, sımsıkı tutunacağım.
Enkaz altında bir çocuk gibi
yalnız, korku içinde, çaresiz, sıkışıp kalmış yüreğim..
Ne olur, sarıp sarmala beni...

Artık oturup da bakamıyorum o görüntülere.
Artık dayanamıyorum;
böyle bir anda bile hala rant peşinde, hala el koysa derdinde
öyle ahlaksız, öyle vicdansız, rezilliklerine..
böyle bir anda bile utanmazca gülüşlerine...
kramplar giriyor mideme...

bir baskın bu:
bir gece ansızın gelebiliriz diyenlerin
yolsuzluk, vurgun ve zulümle ördükleri ...
Ev diye mezar yeri, yaşam diye ölümü satmışlar bize...
kıran kırana bir meydan savaşı deprem alanı;
bir yanda hayat, bir yanda ölüm
bir yanda vicdan, bir yanda ahlaksızlık
bir yanda insan; bir yanda zulüm
kıran kırana bir savaş veriliyor..

çığlıklar yükseliyor, enkaz altındaki boşluklardan göğe
gecikilen her saniye, ölüm kazanıyor,
gecikilen her saniye, ölüm kazanacak.

bir baba sımsıkı tutmuş kızının elini..
ahh geciktik... acının hançeri kesiyor yüreğimizi..
Sonra bir çocuk çıkarıyorlar, küçük kardeşini soruyor ilk olarak
sevinç, gözyaşı olup dökülüyor gözümüzden

bir anne cıplak elleriyle ulaşmaya çalışıyor,
enkaz altında kalan sevdiklerine..
ve güvenlik önlemleri altında,
yapı kayıt belgelerinin olduğu binayı yıkmaya gidiyor
iş makinaları..
delillerin yokedilmesi öncelik...
insanlar susuz, aç, tirtir titriyorlar buz gibi bir havanın altında
ve et kavurması hazırlıyor soytarıları ziyarete gelecek vali beye
bir çocuk, biriktirdiği tüm parasını bağışlıyor depremzedelere
sevgi ve umut dolu sözcüklerle
ve yetkili vicdansızlık, el koyuyor yardımlara
Ağıtlar yükseliyor göğe sevdiklerini kaybedelerin
buz gibi soğuk olsada hava, yürekler acıdan bir yangın yeri..
ve zafer kazanmış generallerin zafer gecidi misali
gülerek dolaşıyor bakan beyler enkazlar arasında..
gülüşleri tanıdık.., tarihin içinden
sivastan, somadan, gölcükten..
hep o aynı kirli, sinsi gülüş
vicdansızlığın, iki yüzlülüğün, zulmün gülüşü...

Umut ve umutsuzluk bir hancerin keskin kenari
bir o yana düsüyorum bir bu yana..

Yağmacı ordular gibiler
Oldukları her yeri talan eden
Vicdan dahil, ahlak dahil, insan dahil
Ve bir enkaz bırakıyorlar geride
Vicdan dahil, ahlak dahil, insan dahil
Zulümden büyük bir ateş yakmışlar:
bu ateşte, diri diri yakmaya çalışıyorlar umudumuzu..
ve biz karıncalar misali, damla damla su taşıyoruz ateşe..
Az oluşumuz bir yana
birde kavga ediyoruz ya birbirimizle.. zoruma gidiyor

ölülerin bir sesi var
enkaz altında olanların, enkazdan çıkarilanların
yüzbin ölünün sesi
bu sese katılıyor, gölcüktekilerin, sivastakilerin, somadakilerin sesleri
koro halinde sesleniyorlar
“unutmayın”
Koro halinde sesleniyorlar
“bir kez daha gecikmeyin” ..

Kulak verelim bu sese
o babanın kızının elini tuttuğu gibi tutalım umudun ellerini
insan olmanın
adaletin
özgürlüğün ellerini...
tutalım ve ne olursa olsun bırakmayalım
o babanın kızının ellerini tuttuğu gibi tutalım
ve bu kez gec kalmayalim