Deprem Şiiri - Amr Ertürk

Amik ovasına yeni düştü zelzele.
Şehirler viraneye, ruhlar rahmete dönmüş.
Dönüp baktım herkes olmuş el ele.
Böyle bir milleti kim nerde görmüş?!
Arkadaşlar kardeşler bir bakın hele!
Kader ağlarını nasıl da örmüş?
Yıkmayan, dökmeyen, bu coşkun sele.
Cedd-i emcedine nasıl öykünmüş.
Korkma, çekinme, şimdi müjdele.
Beklenen o büyük gün, işte bu günmüş.
Bizi de yazsalar şimdi deftere.
Altın olmasak da belki bir gümüş.
Acılar çok büyük gelmiyor dile.
Sorsan, herkes üç gün bir ömür sürmüş.
Gidenler kalanı duyamaz bile.
Şehadet şerbetini içmiş de göçmüş.
Bak şu tesbih tutan şehit eline!.
Şehadet parmağını melekler öpmüş.
Bir çocuğa sormuş ya hani hemşire..
Enkazın altında bir melek görmüş.
Kulak ver, ben hiç üşümedim! diyene.
Üzerini hangi hulleyle örtmüş.
Anladık herşey birer vesile.
Allah yaşatırmış, O öldürürmüş.
Yaralar iyileşir hep günden güne.
Bin yıl yanan ateş bile nasıl da sönmüş.
Yeter ki olmasın hurda ve hile.
Ne cihangir devletler böyle bölünmüş.
Kaçaklar, göçekler, ders olsun bize.
İdam bile gelse bence ödülmüş.
Bugün bile siyaset yapan hergele.
Çatallı dilini aç, bak ne sürülmüş.
İnsanda ar olur, aslanda yele.
Benden bu kadar artık, herkes üzülmüş.
Mevlam yazdırmasın böyle bir çile.
Deprem şiiri yazmak inan çok güçmüş.