Deprem Şiiri - Nurhan Göktürk

Kerpiçten evler, toprak damlar,
Tandırlar boyu is kokan duvarlar,
İnsanlarla, hayvanların,
Nefeslerinin birleştiği tek göz odalar,
Şeytanın çok gördüğü, koca bir ovada,
Yapraklarına kan taşıyan,
Damarları bile kurumuş,
Gölgesinde bir dilim ekmeğin,
Yüreklerdeki sevinçlerin paylaşıldığı,
Tek ağaç kalmış.
Yalın ayak teptiği kıraç toprak,
Nasırlı elleriyle okşarcasına yoğurduğu,
Alın terini, emeğini,
Tek damla göz yaşını ayırdığı,
Aşkla, şevkle, sevgiyle bağrına bastığı toprak,
İnsan kanına susamışçasına,
Bir bir yarıldı! !
Atlar şaha kalktı ağıllarda,
Hayvanlar bağırdı.
Çaresizlik insanları gafil avladı.
Toz duman kastı, kavurdu ovaları,
Şeytan kan püskürdü,
Hüküm gecesinde! !
Felaket kara bir bulut gibi,
Ufkumuzu kapladı, çöktü üstümüze,
Bir bir damlar çöktü, insanlar öldü,
Bir zamanlar bu ova benim köyümdü.
Bir inilti, bir uğultu kalmış şimdi.
Bir buradan oraya,
Rüzgarla savrulan.
Birde ben, yarım adam.

Nurhan Göktürk
(11 Ekim 1982/Muradiye/Van)