Deprem Şiiri - Bedrettin Keleştemur

Deprem, kâbusa uyanan geceler
Korku nöbeti geçiren heceler
Kıyama kalk ey gönül; sabır iste;
Bir çığ gibi koptu bizden niceler

Deprem, iki hece!
Zilzal diyor, Kur’an adına…
Kıyametin akseden,
Soğuk mu soğuk yüzü!
Gecenin ayazı düşer içimize…
Çözülür bütün dizler,
Çöreklenir yerlere!
Yerlerde toz bulutu!
İnsan, dokunsan ağlayacak;
Çaresizliğin fırtınalı halinde
Gözlerde, korku okunur!

Deprem, iki hece!
Sağımda, solumda;
Ötemde, berimde;
Nuh tufanının habercisi sanki
Çığlığı içinde bir rüzgâr eser
Sükûtuyla ikrar eder kâinat;
Sancısıdır, dünyanın damar damar
İçinde ne varsa, dışına atar!
İlahi! Bir “ameliye”dır bunlar…
Karanlık her dem infilak halinde;
Uyandırır, gaflet uykusundan!

Deprem iki hece!
“Hecelerim hayatı” derinden…
Sıcağına yanar,
Serinliğine kanarım!
Hakk’ı hak bilir anarım…
Gölgeler, seccademdir!
Işığın raksında uzanır, kısalır…
Ne ben onsuz,
Ne O, bensiz…
Deprem, içimde;
İçimdeki düşlerimde gizemli!
Vicdana tesir eden korkularım,
Çığlıklara ram olur, sancılarım!
Acılar, feryatlar bendeki deprem!