Deprem Şiiri - Özlem Süyev

Yüce Yaratıcı,
Bilinçlerde gizemli bir kapının açılmasını diledi,
Ve “Ol”du…

Baş melekler indiler göklerden,
Ve mavi bir ışıkta titredi yer…

Her yandan yükselen feryatlara karıştı,
Kelime-i şehadetler,
Aynı anda,
Tek bir yürek gibi milyonlarca gönülden,
Arşa yükselen dualar…

Kimi ebediyete ilerledi,
Kimi enkazların altında inledi,
Kimi öldüğünden habersiz,
Başı boş bir ruh olarak etrafını seyretti…
Kimileri ise, uzak diyarlardan izledi acıyı…
Geride ise, acısı hiç dinmeyen ve hep sızlayan,
Bir yürek yarası kaldı…

İlahi sisteme sual olamazdı…
Bütünlükteki bilmeceydi çözmemiz gereken,
Evrenin o sonsuz bilinmeyenli dev sorusu…
Çözemezdi en alim zihin bile…

Ummanlar kadar derin,
Bilinmezlik…
Tüm yaratılmış olanların sayısı kadar bilinmezlik…
Varoluştaki evren evren içre
Yıldızların sayısı kadar bilinmezlik…

O an, titreyen sadece Yer değildi…
Deprem,
Bilinçlerin ve ruhların da depremiydi…
Bilinçler de sarsıldı, ruhlar da…
Ve yükselen dualardan yayıldı,
Tüm kainata bölük bölük nurlar…

Kapının açılış şifresiydi:
Yaradan’ın varlığını, yüceliğini,
En saf haliyle kabul eden,
Nur enerjisi yayan dualar…

İlerlediler,
Işık’dan ordular gibi bölük bölük…
En önde, ebediyete intikal eden
Dünyadaki ruhsal yükselişin şehitleri…

Ve ağır ağır çevrildi anahtar,
Açıldı yeni bir ilahi bilince,
Ulaştıran o ihtişamlı kapılar…

O andan sonra, hiçbir şey
Aynı olmayacaktı…
Bilinen cennet mitleri,
Eğer dilenirse ve
Bilinçlerde, “Ol” denilen
Yükseliş gerçekleşirse,
Dünya’da yaşanacaktı…