Deprem Şiiri - Mustafa Bertan

bir uğultu kulaklarda, son seda..
birkaç saniyede yıkılır dağ taş;
önce sessizlik çöker şehre
toz kaplar her yeri, göz gözü görmez
sonra ardından duyulur feryatlar;
elim bir acı sarar yürekleri
bir baba harabeler başında çaresiz
evlat acısı yüreğinde bir ana
deprem yüreklerde artık, hiç bitmez…

sonra siren sesleri duyulur
acıyı ilan eder gibi.
sıcak odalara buz düşer,
kar yağar umutlara beyaz,
kuşlar uçuşur semada nedensiz
ve kundakta bir bebek
olup bitenden habersiz…

hüzün sarar koca bir şehri,
ağır ağır doğrulur yerinde yaşlı bir kadın
bir boşluğa dalmış ağlamaklı gözler
ve hiçbir daha doğmayacak
yıkılan taşlar arasında, ümitler

ve çocuk;
onun için harabeler oyuncak
elleri buz kesmiş
sıcak umutları avuçlarında
sema ya uzatır
oyun kar
açar ellerini
gökyüzünden bembeyaz umutlar yağar

orada
bir kaşık aş,
bir hırka,
orada sığınacak bir yuva
oraya uzanan bir el
orada
bahar olur bir çiçek açınca…