Deprem Şiiri - Erol Çelik

Mevsim sonbahardı önümüz kıştı,
Yer göğe yükseldi gök yere düştü.
Bu muydu kıyamet bu nasıl işti?
Boynumuzu bükük koydu bu deprem

Sanise öncesi sıradan gündü,
Yıkıldı betonlar, taş kuma döndü,
Kapandı kapılar ocaklar söndü,
Boynumuzu bükük koydu bu deprem.

Yirmi üç Ekim’de Bir anda geldi,
Cabir’i, Necdet’i, Elif’i aldı.
Kundakta çocuklar anasız kaldı,
Boynumuzu bükük koydu bu deprem.

Enkazın altından iki göz baktı,
Yunusun gözüydü dünyayı yaktı.
Bu nasıl felaket? Her yeri yıktı,
Boynumuzu bükük koydu bu deprem.

Umutla enkaza baktı gözümüz
Yaşıyor dediler minik kızımız
Azra bebek ile güldü yüzümüz
Boynumuzu bükük koydu bu deprem

Ruhum sakat oldu bedenim sakat,
Saldığı acılar yürekte kat kat.
Pazar günü onüç kırkbirde saat
Boynumuzu bükük koydu bu deprem

Erol ÇELİK/İZMİR