Deprem Şiiri - Canan Özanaç

Giderayak dilinden dökülen hoşçakal göçüğünün altında
ezildi ruhum.
Enkaz altında can çekişiyor kalbim.
Kimse yokmu çığlıklarını ne duyan var nede imdada koşan
Müebbete mahkum yaralı bir kuşum
Yüreğinde kurşun kanadında hüzün,
Uçamıyorum kaçamıyorum..
Milyonlarca beton yığını çökmüş üzerime
Can çekişiyorum...
Verediğin onca söz, ettiğin binleerce yemin
Üzerime çöküyor.
Yalan göçüğü altında tükendi ömrüm,
Eziliyorum...
Haykırıyorum çığlık atıyorum
kimse yokmu diyorum
Ve sen geldiğin gibi
Yani bir yalan gibi çekip gidiyorsun..
Biliyormusun neye yanıyorum;
Sen beni kandırdığını sanıyorsun,
Sen beni terkettiğini sanıyorsun ama Yanılıyorsun
Ben istediğim için inandım sana.
Her yalanına bile bile göz yumdum.
Çünkü sen sevdirdiğini sandığında
Sen beni avladığını sandığında,
Ben zaten yaralı bi ceylandım.
Bile bile boyun eydim sana.
Hadi bakalım sevgili, usta avcıysan göster kendini,
Yaralı bir ceylanı sırtına atıp dağdan indirmek değil marifet
Koşup oynayan zıplayanları git vur şimdi..
Ben enkaz altındabir cesedim.
Hadi gel de eserinle övün şimdi
(24 OCAK 2011)