(17 Ağustos 1999 depremzedelerine)
Anneler ninnilerini çoktan söylemişlerdi
Çocuklar tatlı uykulara dalmışlardı çoktan
Bembeyaz beşikler uçurtmalara dönüşmüştü
Rüyalarında nur yağmuru yağıyordu gökten!
Bir mutluluk vardı gülümseyen dudaklarında
Dünyaları sevgiyle kucaklamış çocukların!
Yataklarından zıplayarak uyandıklarında
Annelerine, ah, neler anlatacaklardı yarın!
Uyanmadılar fakat, gülüşleri son gülüştü
Beşikler mezar oldu, sahipsiz uçurtmaları...
Hülyalar yükü dünya üzerlerine çökmüştü
Ne yazık, depremdi son kez sallayan çocukları!
Şimdi onlar orda, Anadolu topraklarında
Harabeler altında, anne, baba, kardeş - ölü.
Acı çığlıkları milyonların kulaklarında
Cansız bedenleri benim yüreğimde gömülü!
Naim Bakoğlu
(19.08.1999)
Kayıt Tarihi : 11.12.2009 00:16:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!