Deprem Şiiri - Fatih Akar

17 ağustos 1999
Saat 03.02
Arzın boğuk sesi,
Ölümün soğuk nefesi,
Birbirine karıştı.
Ecel belki bir adım,
Belki de bir karıştı.

Demek ki dem, bu demdi,
Yolun sonu depremdi…

Afet; su, kara demedi.
Zengin, fukara demedi.
Güzel Marmara demedi.

Düş-müş değil, sahi bu,
Takdir-i İlahî bu,
Ta ezelden yazıldı.

Mahşerdi, kıyametti!
Yeryüzü kıyam etti,
Gökyüzü kıpkızıldı.

Canlar yitik, umutlar bitik,
Manzara “şok” tu!

Öyle ki;
Benzeri olmadı, yoktu.

Bebeler adsız,
Ana-babalar evlatsız,
Yavrular şefkâtsiz kaldı.

Yer yarıldı, yer aldı…
O dehşetli manzara,
Beynimizde yer aldı.

Gün kara, gün yara, gün eşsiz.
Umutlar, ufuklar güneşsiz!
Kim işsiz? Kim aşsız? Kim eşsiz?

Kanım, kemiğim, etim,
Malım, mülküm, servetim,
Alın terim, emeğim,
Helal lokmam, yemeğim…
Hepsini bizden çaldı.

Sanayimizin beli,
İşçimizin koca eli
Enkaz altında kaldı.

Emel bozuk, amel bozuk,
Yapı bozuk, temel bozuk,
Bunca cana mala yazık!

Çala çırpa yükseltilen binalar…
Âdemoğlu bir düşünmez, bin ağlar.
Meğer hepsi dirilere mezarmış,
Günü gelir tarih böyle yazarmış.

Parçalıyor kendini feryat figan, nehre bak!
Yanı başında duran, külli viran şehre bak!
Var mı eski çehre, bak!

Hıçkırıklar boğazımda kördüğüm.
Nerde Adapazarı?
Can pazarı gördüğüm…

Yüreğin kadar yanık bir seda sal ovadan,
Aynı makamla yanıt alırsın Yalova’dan

Ve bir sızı duyarsın şuranda ince, ince,
Her dem daha derince

Hangi acı bundan ağır basardı?
Bu yarayı kim saracak, kim sardı?

İşte şurda çaresiz bir ana var.
Yavrusunu yutuvermiş canavar.

Az ötede gördüm, bir küçük vardı.
Ayakları dibinde göçük vardı.
Gözü yaşlı, bana bakıp yalvardı.
Kirpik uçlarında sağanak,
Minik avuçlarında, gölcük vardı…
Sığındığı körfez,
Ana kucağı,
Sıcacık yuvacığı değildi bu kez,
Yıkık birkaç duvardı.

Hey gidi sahte dünya!
Bu nasıl sahne, dünya?

Bu sahnenin dekoru,
Bir felaket rekoru…

Neymiş?
Toprak, su, hava…
Mukavvasın, mukavva!

Tutuştu, kâğıt yandı,
Can yandı, ağıt yandı…