Deprem Şiiri - Oktay Güngör

Geceleyin bir ses böldü uykumu,
Yer gök titredi dağlar ağladı,
Feryatlar bir anda çıktı göklere,
Et kemik eridi sağlar ağladı.

Nice ocak söndü çok canlar yandı,
Kocaman yapılar tersine döndü,
İnsanlar kendini rüyada sandı,
Gerçeği görenler yaman ağladı.

İzmit Körfezi'nde yangın başladı,
Acılar çoğaldı ciğer haşladı,
Gözle şahit olan dudak dişledi,
Alevler yükseldi duman ağladı.

Enkazın altında çığlıklar sesler,
O anda tutuldu sanki nefesler,
Bütün ülke giydi karalar yaslar,
Yardım etmek için zaman ağladı.

Felek pusu attı zaman kolladı,
Yedi ile vurdu birden salladı,
Tarihe yazılan hepsin solladı,
Teller yasa girdi keman ağladı.

Alarmlar vurdu sirenler çaldı,
On binlerce çocuk hep yetim kaldı,
Çok civanlar öldü gül benzi soldu,
Analar feryatla yaman ağladı.

On yedi ağustos sabaha doğru,
Ne haber vermişti ne de bir çağrı,
Edirne,Erzurum,Ardahan,Ağrı,
O an seksen ili hemen ağladı.

Oktay'ı diyor ki gerçek bu emmi,
Bozulan düzenin olur mu demmi,
Rotayı şaşırdı denizde gemi,
Çarklar kenetlendi dümen ağladı.

İZMİT (1999)