Deprem Şiiri - Nuh Yıldız

Doğudan batıya geldik, rahata erdik, derken
Bir yaz gecesi, evimizde sere serpe uyurken
Unutmam 1999 yılı17 ağustos günü gecesinde
Yakalandık depreme, saat üçü iki geçerken

Caddeler, sokaklar, ana, baba günü gibi oldu
Yalova’yı üzerine çöken, kara bulutlar boğdu
Çığlık çığlığa ağıtlar, sokakta kimsesiz yavrular
Analar, babalar, çocuklar öldü, ocaklar söndü

Her enkazın başında, canlı çıkarmı ümidi var
Çökmüş üstlerine beton bloklar halinde duvar
Gördüğüm yüreklerin dayanmadığı manzaralar
Cesetler, çocukların üzerine kapanmış analar

Şahlandı Milletim, her ilden acil yardım geldi
Yurdumun her köşesinden bölgeye el verildi
Taş’ mı kesildi’ ki kalbim, ben ağlamayayım
Morg’ lar almadı, onca ceset stadyuma serildi

İl merkezinde ve ilçelerde kriz masaları kuruldu
Yaralılar kurtarıldı, hüzünle cenazeler defnedildi
Korkunç anı yaşamamak için enkazlar kaldırıldı
Kara gün dostu kızılayımız çadır kentleri kurdu

İnsanlarımızın psikolojisi bozuldu, moraller sıfır
Devlette, Millette depremlere hazır olmalı hazır
Çürük yapılanmalara asla hoşgörü gösterilmemeli
Yoksa deprem kuşağındayız başımız fazla ağrır

Yüce Allahım bize böyle felaketler göstermesin
Enkazlar altında bir daha insanlar can vermesin
Çocuklar anasız, babasız öksüz yetim kalmasın
Dileğim, tüm insanlık depremden zarar görmesin