Deprem Şiiri - Ahmet Berat Ünal

Bu gece saat 03 10, ışıklar birden söndü.
Bir karanlık ki, köylerde, şehirde ışık yok,
Zifiri bir karanlık!
Ne oldu bize bu saat!
Geç yattık çabuk uyandık,
Eşimle birlikte!
-Hayırdır inşallah, ışık niye yok!
-Bir arıza olmalı bir yerde..
-Sahi hanım, biz birlikte neden uyandık?
Bir ses geldi karşı odadan:
-Baba, ben korkuyorum bu ne karanlık?
- Gel oğlum, şu yancığıma yat!
-Hayırdır inşallah!
Yattık, uyudum şüpeli şüpeli;
Ama hiç kimseye belli etmeden..
..............................
Sabah televizyonu açıyorum erkenden:
-A a! Hanım kalk mahvolmuşuz!
Yıkılmış: Sakarya, İzmit, Yalova, Gölcük
Düzce, Tekirdağ, Eskişehir, Bursa, Zonguldak!
Yer yarık yarık binalar târumar,
Yollar geçit vermiyor, insanlarda feryatlar.
Enkaz altında kalmış, binlerce insan!
'Kurtarın bizi' diye inleyen insanlar..
Çaresizlik kol geziyor; köprüler devrilmiş.
Kalmış yüzlerce asker, Gölcük'te enkazda.
Yol çatlaklarına sıkışmış arabalar.
Yer yer yarıldı, çatlaklarda can verdi insanlar!
Yeri, göğü inleten insanların feryadı,
İnsanlar umutsuzca yavrusunu, eşini
Anasını, babasını aradı..

Bakıştılar şaşkın şaşkın evlerine,
Bağrıştılar:'Oğlum, kızım, anam, babam' diye
Elleriyle kazmak, söküp atmak istediler
Moloz yığınını, çaresiz çaresizce,
Dizlerine vurdular nafile..
'Ah! ' Ettikçe içleri parçalandı.
Bu insanların hepsi bizim insanlarımızdı.
Baka kaldık öylece, gözlerimiz yaşardı.
El açıp,Allah'a yalvardık,
Üzüldük, acılar gördük ağladık..

Yollar yıkık geçilmiyor,
Köyler, şehirler yıkık seçilmiyor
Çökmüş apartmanlar, Marmara' nın dibine
İnsanlarla birlikte.
Sanki su altında şehircik..
Hastaneler yıkılmış, hastalar enkaz altında,
Kurtarma ekipleri, halk çırpınıyor
Bir can sağ çıkarmak için.
Kiminin canı yok!
Kiminin kolu kopmuş,
Kiminin bacağı yok!

Erbaa,17 Ağustos 1999 (Salı)
Noter n. 3616