Deprem 1 Şiiri - Cemal Yaşar

DEPREM I
Ay perde olup
Güneş'i örtmüştü.
Karanlık kabus olup
Dünya'nın üzerine çökmüştü.
Deniz duygulanmış
Isınıp ağlıyordu,
Öfkelenip kabarıyordu.
Hiç kimse;
Ey deniz!
Neden ağlıyorsun,
Neden kabarıyorsun?
Diye sormuyordu.
hiç kimse;
Ey Güneş!
Neden görünmüyorsun,
Niçin karartıyorsun?
Diye sormuyordu.
Onbir Ağustos
Belki de yas tutuyordu
On yedi Ağustos için.
Bulutlar kafile kafile
Vermek için kara haberi
Toplanmıştı Marmara semasına.
Yılanlar deliklerden,
Fareler köşelerden
Ayrılmıştı.
Her taraf sessiz,
Karanlık ve mahzundu.
Bedenler suskun,
Derin bir uykuda
Olup bitenden habersiz
Yarın için
Hayal kuranlar vardı.
Tatlı rüyada
Umudu peşinde koşanlar için
Uyku daha da ağırdı.
Ve 17 Ağustos
2000'e dört ay kala
Gece 3.02
Yer,gök,deniz,gece ve insan
Birleşip bağırmaya, çağırmaya
Ulumaya saniye tuttular.
Yer yarılmıştı,
Deniz yükselmişti,
Marmara beşik gibi sallanıyordu.
Evet!
Dünya o an beşik,
Tabiat, ana,
Uyuyanlar da bebek olmuştu.
Ama tabiat ana,
Uyutmak için değil,
Adeta öldürmek için
Sallıyordu evlatlarını.
Çok katlı binalar
Yerle bir olmuş
Beton yığınları altında
Kimi ölü kimi sakat
Kimi de nefessiz kalmıştı.
Bir ana bağırıyordu:
Uyy oğlum Ahmet!
Vay kızım Emine!
Muratsız gittiniz.
Yok mu sizi kurtaracak,
Şu taşın altında olacak
Yok mu bu taşı kaldıracak,
Oğlum aha burda
Kızım aha şuracıkta oturuyordu.
Hani nerede,
Kimse yok mu,
Nasıl oldu,
Ne oldu?
Canlarım!
Yeni kazanmıştı üniversiteyi
Oğlum Ahmet.
Uyy sana kurban olaydı
Anan Ahmet!
Canım kızım!
Doktor olacağını söylüyordu.
Bana bakacağını söylüyordu.
Hayatı ne kadar sevdiğini
Haykırıyordu.
Uyy canım kızım!
Seni gelin edeydim,
Muradına erdireydim,
Seni böyle görmeyeydim,
Yıkamadan gömmeyeydim.
Yandım anam,yandım babam
Dünya yıkıldı başıma
Nerede hani,
El uzatan yok mu?
Oğlum da kızım da
Burada.
Ölemezler,ölmemişler,ölmesinler.
Kahrolası betonlar,
Kahrolası duvarlar
Üzerimize yıkıldınız,
Ocağımızı söndürdünüz.
Keşke yerinizde ben olaydım.
Çaresizim,yalnızım, kimsesizim.
Betonların altında cesetler,
Kurtarmaya daha gelecekler
Can çekişiyor bedenler,
1,2,3,4 diye geçiyor günler.
Haykırıyordu Davut Amca:
Ey toprak ana!
Ne istedin bizden,
Ne yaptık sana,
Neden öfkelendin,
Neden bizi öldürdün?
Konuşsana,anlatsana
Dile gelsene.
Evsiz kaldım,
Duygularım sönük,
Elim ayağım tutmuyor.
Bir aylık torunumdan
Ne istedin?
Ailemi aldın,
Çocuklarımı aldın,
Ne yaparım şimdi,
Nereye giderim,
Nasıl yaşarım?
Benimle konuşsana
Başını kaldırsana
Senin de benim gibi
Derdin var mı ki
Yalnızım, çaresizim,kimsesizim.