Deprem 1 Şiiri - Mehmet Hanifi Aliosmanoğlu

>

Ölümün kol gezdiği,kura çektiği yerde,
Ümitsizliği duydum,çaresizliği duydum.
Azrailin zalimce,kesip biçtiği yerde,
Ölümün ertesinde,o sessizliği duydum;
On yedi Ağustos'ta geceleyin seherde.

Ne bir insan sesi var,ne çocuk ağlaması,
Ürkmüş,korkmuş,susmuşta,sessizliğe bürünmüş.
Ne bir kuş kanat sesi,ne köpek havlaması,
Şu koskoca kainat,sessiz türbeye dönmüş,
Bitmeyecek bir yasın,sona kalan dünyası.

Bomboş bakan gözleri,ağlamayı unutmuş,
Bir garip iniltiyle acısını taşıyor.
Öldüğünü bilse de eşin nabzını tutmuş,
İnanmıyor kendine,belki eşi yaşıyor,
Daha farkında değil,kızını beton yutmuş...

Gelinlik giyemeden,gitti gül yüzlü kızlar,
Nice yiğitler öldü,nice ocaklar söndü.
İnsanlar hep çaresiz,insanlar hep yalnızlar,
Yıkıldı o han evler,bir viraneye döndü;
Yaş akmayan gözlerde,ölüm acısı sızlar...

Gördüğümüz her ceset,içimizi yakıyor,
Genç,ihtiyar ve çocuk,kızlar,delikanlılar;
Ne oldu ki der gibi şaşkın şaşkın bakıyor,
Nice yeni gelinler,nice iki canlılar,
Kalanlarda pişmanlık duygusu bırakıyor...