Depre-Komedya..* Şiiri - İsa Yılmaz

bir adam tanımıştım garip mi garip
yolculuk yapardı durmaksızın
nereye aktığı belli olmayan
gıcırdayan raylar üstünde kayıp giden
bir trenin üstünde yaşardı
bazen tüm organlarının çalındığını düşünürdü
bir boşluk vardı içinde ki tarifsiz
dokunamadığı bir kalbi var ya da yoktu
ama o sevmek istiyordu
bir ciğeri olsun istiyordu acı çeken
arada bir nefessiz kalan
bir ciğeri olsaydı keşke
gözleri… evet bir gözü olsaydı keşke
rayların sonunda hangi istasyonda duracağını gören
hayır yoktu… ayakları bile
sadece oturmuş trenin üstüne gidiyordu
tüm bu karanlıklar içinde yaşarken
bildiği tek bir şey vardı
onu da kimselere anlatamıyordu

bir adam tanımıştım garip mi garip
yolculuk yapardı durmaksızın
trenin üstünde durup insanlara bakardı arada bir
evet, olmayan gözleriyle seyrederdi alemi
insanlar yakından çok ciddi
ama uzaktan çok boş gelirlerdi ona
uğruna kendilerini tükettikler çoğu şey
evet çoğu şey koca bir saçmalıktı
aşık olan bir kadın gördüğünde gülerdi
aşık olan bir adam gördüğünde içinden acımak gelirdi
büyük bir iş adamı takılırdı bazen gözlerine
bazen bir siyasetçi
bazen bir sanatçı
bazen bir asker…
uğruna hayatlar verilen onca şey
kötü sahnelenen bir tiyatroydu
ama insanlar bunu bilmiyorlardı
sınırlar çizmişlerdi ve “burası benim” diyorlardı
oysa hiçbir şey onlara kalmıyordu
sahnede bir silah vardı herkesi öldüren
ama kimseler bilmiyordu
görmüyorlardı eli kanlı katilleri
belki de herkes kendi cinayetini işliyordu
ama kimseler bilmiyorlardı
bir oyun anca bu kadar gerçekçi oynanırdı

bir adam tanıdım garip mi garip
ona göreyse herkes bi garip…

29.V.09