Deplasman. Şiiri - Ramazan Mücahit Korkmaz

Daha 14 yaşındasın, deplasmandasın.
Yaşıtların internet kafeler de oyun oynarken sen bilmediğin şehirlerin bilmediğin ilçelerindesin.
Hava buz ama sıkıysa soyunma, seni sıcak tutan tek şey atkın.
Takım mağlup, maç çıkışı polis tutmuş kolundan 'yaslan lan duvara' diyor.
Tek suçun deplasmana gitmek..
Yaşın 15 ,yine deplasmandasın.
Hayat seni buna zorlamıyor, niye gidiyorsun ki.
Niye olacak, hayattan zevk alıyorsan yarısı deplasman. Takım galip.
Polisler yüzümüze bakıyor ama alamıyor.
Haftaya belki takım yenilecek ama mutlusun, şimdilik.
Yaş olmuş 16
Yaşıtların okul okul gezerken sen deplasmandasın. Para mı kazandırcak bu takım sana? yok.
Niye peşindesin?
Hayat bizim değil mi?
Bizim.
Arma aşkıda bizim hayatımız, kimse hayatının yarısını eksik yaşamak istemez.
Zaman çabuk geçiyor, yaş oldu 17
Cebindeki Son paranla yine çok uzak bi deplasmana gidiyorsun takım yine yeniliyor, sezon sonu küme düşüyorsun.
Küfür ediyorsun, birdaha deplasman felan yok hayatımızı mahvetti bu takım, iş güç sahibi olalım biz de.
Birdaha gitmem, gideni...
Yaş olmuş 19 yine deplasmandasın..
Yavaştan kilometreler azalıyor elinden gidiyor herşeyin birer birer.
Yaş olmuş 21 ısrarla deplasmandasın.
Uzak şehirler, o güzel anılar yok artık
2 km ötedeki ufacık mahallelerde tek şey uğruna harcanan adamları, Ekrem amcayı, çuval Mustafa'yı görüyorsun...
Haftaya yine deplasmandasın...

Ramazan Mücahit Korkmaz