Denklem siz! Şiiri - Mehmet Bulut

Kimsesizliğin ilk hecesindeydi
hayatımın öznesi...
Sana ilk sarıldığım gün
sarılışındaydı ölümüm.
Şaşırma, korku ve güvensizlikle
yoğurulmuştu bakışların.
Öylece kalakaldım kollarında,
öylece ölümü soluyarak.
Pürüzlerini zımparalarken yaşamın
tek oluvermiştik bir bedende...
imrenen bakışlar yoğunlaştıkça
dalardık rüyaların toprak kokulu yağmurlu havalarına...
Kaybedişin son perdesi sahnelenirken
tozlu, nemli sahnelerde,
çözülemez düğümler birer birer çözdü
çözülemez beraberliğimizi...
Ve çözülen bir denklemin
hiç bir albenisi kalmaz isi dökülmüş ak sayfalarda.
Artık başımı alıp gitmek gelmiyor buralardan

alıp bu başı hemen buraya
gömmekten başka...