Denklem Şiiri - Ethem Turan

Küçük bir çocuktum
Çabucak büyümek için
Hep büyüklerimle gezmeyi isterdim
Zaman öyle hızlı geçti ki
Bende anlayamadım
Aşk sevgi konuşur zamanlara geldim
Ama yine büyüklerle gezerdim
Eski bir alışkanlık olsa gerek
Sevdiğinden ayrılmak zorunda kalan
Büyüklerim hep derdi
Biz artık dostuz
Hep düşünür bir türlü çözemezdim
İnsanın ömrünü
Her şeyini, varını yoğunu
Yüreğini
Önüne hiç düşünmeden sereceği
Aşık olduğu biriyle nasıl dost olurdu
Hiç çözememiştim bu denklemi
Paylaşma duygusu küçük yaşlarda öğretilmişti
Kardeşlerimizle ve arkadaşlarımızla
Oyuncağımızı,paramızı,kavgamızı paylaşmıştık
Okula başladık sıralarımızı kalemlerimizi
Aynı oyun bahçesini ve dersliği paylaştık
Büyüdük
Sevgimizi paylaştık
Aynı otobüsü,aynı mahalleyi ve şehri paylaştık
Öğretilmeyen paylaşmaları da kendimiz öğrendik
Ama bir şeyi paylaşmayı ne yüreğimize
Nede ruhumuza öğretemedik
Sevdiğimizi paylaşamadık
Ya bizim di yada değildi
Biten aşkın, sönen ateşin alevi olmayacağı gibi
Parlamayacağını ve de ısıtmayacağını
Sönen ocak üstünde yeni yemek pişmeyeceğini
Öğrenemedik
Seven gönüle de anlatamadık
Oda anlamak istemedi belki
Şimdi bir daha düşünüyorum
Paylaşmaları öğrenmişken
Seni paylaşmak hiç olur mu
Olurmu ki?