Denizsiz Kentin Çocuklarıydık...

Denizsiz kentin puslu haritasından çıkıp
Ellerinde umut
Avuçların da aşk; yıllar sonra
Yeniden Ütopyama giren
Sevgili…

Sen benim İlkim
Sen benim çocukluğum
Sen benim gençliğim
Sen benim en masum sevdam

Her gün inilen bir yokuş
Her gün çalınan zil
Sıralar, kalemler, defterler, yazı tahtası kokuyor geçmişimiz…
Paydoslarda kantinin en köşedeki masası
Dışarıda yağan yağmur kaldı düşlerimde.

Denizsiz kentin çocuklarıydık biz
Yüreğimiz yangın yeri
Ellerimiz telaşlı
Gözlerimizde aşkın ateşi
Dudaklarımızda kifayetsiz sevgi bestesi…

Sen benim İlkim
Sen benim gülüşlerim
Sen benim en değerlim
Sen benim en masum sevdam

Denizsiz kentin çocuklarıydık biz
Hiç göremedik maviliği
Hiç değmedi ellerimiz ellerimize
Aşkı ilan edemeden birbirimize
Yitirdik en masum deli çağımızı…

Şimdi;
Yıllar geçti
Kentin çocukları büyüdü
…….

Yollar kesişti
Hiçbir şey eskisi gibi değildi
Çok şeyi alıp götürmüştü zaman

Defter yaprakları kaldı geriye
‘’adlarımız yazılı’’
Bir çift resim küflü sandıkta
‘’annemin avuçlarına güvenle bıraktığın’’.
Badem gözlerin birde gülüşün kaldı fikrimde
En çok sevdiğim müziğin ustası
Ah be Barış abi ah be
Sende gittin bir meçhule
Aynı onun gibi
Sende ….

Denizsiz kentin puslu coğrafyasında yitirdim
Dev gibi büyük sevdamı
En sevdiğim şarkımı.

02-03-2009