Denizlerde Kalan Özlem…

Çocuklar vardı, yüzleri, elleri kirlenmiş,
ayak tabanları, topukları, parmak araları simsiyah,
oyunlar oynarlardı, yalın ayak,
ve top koştururlardı, bebek yaparlardı…
Her şeyi kendileri yapmaya çalışırlar,
satın alacak belki de gücü yoktu babaların.
Misketler, ödünç alınırdı,
en büyük misket, en güçlü olanınındı…

Denize yakın yerlerde otururlardı,
evleri sokak arası, birbirine bitişik küçük…
Şehrin varoşlarıydı, hep terk ettikleri umutlarının yeri.
Denizi, hep uzaktan görürler, küçücük,
onlar için devasa…

Yazları sıcak,
su yok.
Belediyenin havuzlarıydı mekânları,
hele uzaklarda ki, bataklığa kısmen dönüşen ırmak, onların düşüydü,
orada yüzebilmek, ıslanmak, dip dalmak, ne hâyâl?
Denize yakın çocuklardı onlar, ya hiç görmeyenler?

Büyürlerdi, sevdalarına deniz eklenirdi, aşktan evvel,
önce denize kavuşurlar, yüzme eğitimi alırlardı, bilenden…
Kayıkları olurdu, uzaklara gitme arzusuyla,
giderlerdi, yanlarına sigara da alırlardı, yedekli…

Sonra denizkızıyla karşılaşırlar, onlar için ıssız olan,
oğlan kızı tanırdı, imkânsızdı aşkları, yasaklıydılar.
Kaçışırlar kalabalıklardan, kuytuya sigara alışverişine,
sonra oğlan giderdi gözü yaşlı, arkada kalana,

Hiç dinmezdi sızısı, gözleri hep mavi boşluktaydı,
derisi kabarıyordu her gün aranmalarla, güneşten.
Bir gün, bir gün kayboldular, her ikisi de,
şimdi, her ikisinin de gözü mavi bulutların altında…

Deniz yok,
deniz kızı yok,
denizlerde dolaşan sandal yok,
ve, sandalın üstündeki Oğlan da yok…

Kim bilir, belki,
ulu bir çınarın altında, elinde baston ve sigarasıyla,
hep gözü ufuklarda, karanın kestiği, “O” koyda, sevgiden, sevilmekten uzak, acı içinde,
belki de, gidenin ardından, “kalanlardan” olarak, bilinmez, ki! ! !

Mustafa Yılmaz (İzmir-Çandarlı)