Denizkızı Şiiri - Ahmet Cellek

Seni o sokakta gördüğümde, hayalimde canlanan ilk şey,
Neden bilmem; bir Denizkızıydı işte,
Belki de soğuk kış sabahlarının sisini taşıyan
Islak, buğulu gözlerin sebepti buna;
Bilmiyorum belki, bir balığın yosunlar arasında yüzerken taşıdığı
Ürkekliği anımsatan, kısa telaşlı adımların;
Yahut bir kayanın üzerine oturarak günlerce,
Sanki uzaklardan hiç gelmeyecek sevgiliyi bekleyerek
Mavi ufuklara dalan bir Denizkızının sahip olduğu
Endişesiz durgunluğundu bana bunu hatırlatan,
Belki de sevgili; uzak ülkelerin soğuk denizlerinde,
Kaba, hoyrat dokunuşlu nasırlı elleri olan,
Sert kuzey rüzgârlarının dondurduğu taşlaşmış yüzlerin sahibi
Uzak ülke denizcilerinin hep duyduğunu sandığı,
Sislerin arasından çıkıp gelen, eşsiz tınılara sahip sesindi.
Artık Denizkızı; Sanki seni hiç görmemiş gibi,
Sanki sana hiç dokunmamış gibi
Ve sanki seni hiç yaşamamış gibi yaşarken ben sensizliği,
Seni ilk gördüğüm sokakta yalnız yürürken yine sensiz
Kahkahalarımın arasında kimselerin duymadığı
Kimselerin görmediği çırpınışlarımla ve çığlıklarımla
Hayatımı izleyerek bir perdenin gerisinden buğulu,
Giderken sessizce ölümüme, biliyorsun sende her şeyi artık,
Sen varken Sensizim ben Denizkızı…