Denizin Son Fısıltısı

DENİZİN SON FISILTISI
Mevsim sonbahar olsun
Önümde alabildiğine uzanan mavilik...
Adı deniz olsun.
Avuçlarım görsün suların delirişini,
Ölümü anlatsın bana deniz
Usul usul
Ben de dinleyeyim.
Sahilinde dolaşayım serinliğiyle batan ayın
Ayaklarıma dalgalar değsin,
Tenime denizin koynundan kopup gelen rüzgâr;
Üşüyeyim.
Kalan bir tutan saçıma
Bulutların kirpiğinden birkaç damla çiy düşsün;
Varsın ıslanayım.
Sahile sırtını dönen çardakların
Çat pat vurup duran,
Yırtılırcasına savrulan brandalarına imreneyim.
Nev-baharmışım gibi çıldırayım ardınsıra,
Soğuğu solusun ciğerlerim doyasıya.
Olanca şiddetiyle
Sarsılsın paslı kalbim;
Arınayım.
Nev-feriştahım olsun yakınlarımda dolaşan bir martı
Kasımın martısı olsun bunun da adı.
Çok uzaklarda kalsın rızkına açılan balıkçı;
Ben görmeyeyim.
Hayata dair her şeyi söküp atayım zihnimden,
Korkunç bir dünyevî huzur sarsın şafağı,
Ben korkayım; ama o huzura uzak durayım.
Ardınca dövsün beni son yakamozlar,
Sırtıma hançerini saklasın gün
Ve kıpkızıl olsun kanımla sular.
Yengeçlar yavaş yavaş çekilirken denizdeki yurduna,
Zihnimi de alarak yanına;
Beni de çağırsın derinlikler,
En gri duygularım kalsın bir tek;
Düşünme yetimi yitireyim.
Ansızın sessiz selâlar yükselsin ayyuka;
Hüzün, biraz da ürperti!
Sonra öleyim,
Allah'tan başka ne dileyeyim....
YUSUF GÖKBAKAN