Denizin Silüeti Şiiri - Poyraz Özen

Yaşamak çelişki olmaktan çıkar sanırsın ama anlarsın yaşamın acımasızlığını,
işte o zaman herşey elektrikten fişi çekilmiş gibi duruverir ve hiçbir şey çalışmaz olur,
saatler ilerledikçe karanlıklar çöker göz bebeklerine,
oysa eskiden karanlıklar korkuturdu seni, beni ya şimdi?
Karanlıklar en güzel zaman dilimi olarak işler beyninin akıl işlevlerine,

sonra denize bakarsın denizin en uzağına,
limandaki gemilerin ışıkları gözünü alır
ve demirlemiş gemilerin akıntıdan eksenlerinde nasıl döndükleri farklı gelir,
oysa önceden hiçbir deniz, hiçbir karanlık, hiçbir geminin ışıkları
ve denizin ortasında eksenlerinde nasıl döndükleri dikkatini çekmemiştir bu kadar,
bu ayrılıktan sonra, akıttığın gözyaşlarının değerini saptarsın
ve akıttığın gözyaşlarının bu kadar rahatlattığını ilk defa o pencere önünden
denizi seyir ederken anlarsın, sonra bir savaş başlatırsın içinde ve beyninde,
unuturum unutamam diye bir savaş ve ilk defa gerçeklerle yüzleşmekten korkarsın,
sonra söylersin aynada gördüğün surete unutamamaktan korkuyorum,
unuttuktan sonra hatırlamaktan korkuyorum diye;
ve artık deli bir hısımdır zaman benim için,
seni aramak arı kovanına çomak sokar gibi anlamak veya algılamak seni,
ayırt ederken yalnızlığımı bir kenara,
o an denize bakarım denizin en uzağına ve gürültülerin ortasında sükunetle dolaşırım,
bakışlarım senin değildir artık denizlerin en güzeli,
aslolan bu imkansızlık duygularıdır işte
saatler sonra çıkan kalp sancıları gibi inceden ve derinden,
ölüm gelir beynime ve kendi kedime komik düşmeler başlar deniz hayalimden kaçınca,
ve yıllar sonra dinlenen şarkıların anlamı kavranır ve söylenmeye başlanır usul usul,
bu zamana kadar hiç duymadığın ama yaşadıklarınla birebir örtülü,
dokunur o şarkılar hem de öyle bir dokunur ki mıh çakılır beyninin akıl işlevlerine,
sonra aklım çalışmaz olur sanki
akıl da sen o an mıh da....

POYRAZ ÖZEN