Denizin Notaları Şiiri - Utku Fener

I.

Sahildeyim
Bir bank var orada
Göğsünü gere gere,
Denizin karşısında dikiliyor
Tekneleri, balıkları, kayaları selamlıyor

Oturdum banka
Denizi izliyorum, denizi dinliyorum
Üzerindeki parıltı,
Benim önümü aydınlatmaya yeter mi bilmiyorum.
Dalgalar gözümün önünde film şeridi gibi geçiyor.
Yanımdaki selvi siper ediyor gövdesini
Yaprağındaki tırtıl, dallarındaki kuşlarla birlikte,
Beni güneşin kızgın nefesinden koruyor.
Rüzgar ise denizin üstünde uçurtmasını uçuruyor.
Ben ise yalnızlığına bırakılmış
Kafesinde hürriyeti noksan bir kuş gibi çırpınıyorum

II.

İşte o ses…
Denizin nağmesi yankılanıyor kulağıma
Önümdeki mutluluk tablosunun yaratıcısı
Şimdi tam vaktidir
Çantamdan çıktı bir kalem, bir defter
Yazıldı deftere bütün notalar
Verildi işte elime
Mutluluğun reçetesi
Tebessüm etme sırası artık bende

III.

Sahildeyim
Bir bank var orada
Gözü yaşlı, denizin karşısında
Boynu bükük duruyor
Tekneler, balıklar, kayalar
Cesetlerini selamlıyorlar.
Oturdum banka
Deniz durgun, ağıt yakıyor.
Üzerinde ki parıltı sönmüş.
Gözlerim yalnız ve biçare ölmüş bir cesedi izliyor.
Yanımda ki selvi çekmiş kenara kendini
Cıvıldayan kuşlar göçüp gitmiş.
O kızgın ejderin kinli nefesi beni yakıyor
Rüzgar ise uçurtmasını kaçırmış ağlıyor
Ben ise yaşam bulmuş bir yosunlu kaya gibiyim
Uçan martılar üzerime pisliklerini atıyorlar
Diğer kayalar sırtlarını çevirmişler
Acaba mutluluk dedikleri böyle bir şey miydi ?

IV.

Çıkarıldım tabiat ananın karşısına
Karşımda hakim gibi heybetiyle duruyor
Deniz bana yılan gibi dalgalarını savuruyor.
Güneş bana bütün ok ve mızraklarını saplıyor.
Benliğimin içinde boğulurken,
Bana nefes olan rüzgar
Artık beni boğuyor.
Utanıyorum, utanıyorum
İnsan olmaktan utanıyorum
Bu şiiri okurken de mahcup oluyorum
Gözlerimden akan yaş parçası da
Bu aciz bedenden ayrılışının sevincindeler

Hüküm belli Tabiat Ana !
Ben insanlığımdan vazgeçiyorum
Ben denizin girdabında kaybolan,
Güneşin nefesinde kavrulan
Rüzgarın savurduğu bir kül parçasıyım artık.