Denizin kadına benzemesi mi

gülmelerim solgun bu aralar
gücenik biraz yaşananlara
yine de kanatır gülüşlerim hüzünlerimi
uzun geçmişli susmalarımı...
o zaman solmaya tamamlanır hüzünlerim,
kan kaybından benzi atar susmalarımın
susmalarımla kalırım bir zaman...
öfkem ellerimde parmaklanana dek
ve dönüşünce sımsıkı yumruğa...
tırnaklarımın yaşadığını duyumsar ayaklanırım
ve dalarım sokakların bağrına...
yeni köşe başlarım olur denize inerken
hatıraların kanını kurutmama omuz olur deniz
bilir bunu bozuk beyoğlu kaldırımları,
deniz de bilir...
randevulaşmışız gibi bekler yollarımı
vardığımda esmerlendiği zamandır çoğunda
tenini gün ışığından kurtardığı saatler
kendimi sevebildiğim vakit bilir
karışık yalnızlığımı dinler usanmadan
alıp başımı gelmişliğimi önemser
yüzümde bir dalgınlığı tuttuğumu
görmezden gelir...
su verilen sardunyalar gibi
güvenle ayağa dikilirim denizin balkonunda...
güneşli ziyan gülüşlere tutulurum
kim benzetmişse kadını denize
denizin kadına benzetilmesi en büyük öfkem olur
nasıl kıyılır denize yahu...