Denizden Ormana Şiiri - Furkan Akyol

Ağaçlar fısıldar kulağıma,
Olmayan yemişlerinin hasretini,
İnsanlar gibi beklerler bir kurtuluş,
Amaçlarını bulamadıkları bir hayatın göbeğinde.

Denizin dibinde bir orman,
Yaprakları sararmayan ağaçların yetiştiği,
Hiçbir zaman ölmeyen ve ölmeyecek,
Yaşamak nedir bilmeyecek,
Yemişlerini bekleyen ağaçlara bakarlar hüzünlü,
Farkındalar kazanamayacaklar bu duyguları sonsuzlukta.

Derken kökleri yukarı çıkarır onları,
Suyun derinliklerinden göğe doğru,
Görürler Güneş'in ışık huzmelerini,
Deniz çekilmektedir sanki.

Fırsat bu fırsat der atlarlar karaya,
Yerleştirirler köklerini uçsuz bucaksız ormana,
Tadarlar hayatın gerçek suyundan,
Lezzetli ama bir gün bitecek olan.

Yemişleri olmayan ağaçlar görür onları,
Anlarlar yaşamın kendisinde anlam saklı,
Toprağın suyunu sanki yeni doğmuş gibi çekerler köklerine,
Farkında olmaya başlarlar yaşamın mucizesinin.

Derken çıkar yemişleri bir bahar sabahı,
Bolluktan taşıyamazlar yemişlerini,
Yeni gelen ağaçlara doğru bırakırlar dallarıyla,
Ağaçlar tadar ölümlü yemişlerden,
Birden susamaya başlarlar hiç olmadıkları kadar,
Ölümlüye dönüşmüşlerdir artık.

Ama mutludurlar denizdeki sonsuz hayatlarından sonra,
Uzatırlar dallarını Güneş'in hakikatine,
Hissederler ağaç olmayı, doğada olmayı,
Ağaç bir kimliktir aslında onlar için,
Onlar bir toz kadardır dünyada.
Ama hayalleri evrenden büyük,
Aynı insan gibi...