Denizde bir kum tanesi de olsa umut. Yaş ...

Hiç bitmez istekleri insanoğlunun.
Kendimizi bilir bilmez biran önce büyümeye can atarız. Böylece salmaya başlarız işte köklerimizi hayata.
“Keşke hiç büyümeseydim” demeye başladığımız vakit, çaresizliğimizi kabul eder ve devam ederiz yürümeye, büyümeye. Ağır ağır, isteksizce.
Kimi zaman bir el iter sırtımızdan usulca, koşaradım kimi zaman.
Bağlanmak için bir umut ararız, yığınla buluruz.
Önce iyi bir okul bitirmek isteriz, ardından iyi bir iş.
Nice sevgiler gelir geçer hayatımızın orta yerinden, kiminde acı çeker, kiminde çektiririz. Bir eksilip, bir çoğalırız.
Kaybederiz bilmeden, hiç aklımızda yokken kazanırız.
Böylece oturur benliğimiz, köklerimiz daha da derinlere iner.
Umutsuz kaldığımız zamanlar da olur elbet. Hayat bu; her şey ne zaman hep çok güzel oldu ki.
İsyan boşa; ne çocukluğumuz geri dönebilir, ne değiştirmeye yeter gücümüz geçmişi.
Hep tutunacak bir dal buluruz, ya da dallarımızı onaracak birilerini.

Umutsuz kaldığımız vakit, öldük demektir.

Yaşamaya sebep, seni seçmiştim. Umudumdun...

Kolu kanadı kırık kuşlar gibiyim şimdi. Bırak uçmaya, ayaklarımı yere basmaya yok mecalim.
Uykusuz üç beş gecenin ardından iki kadeh içmiş gibiyim.
Anlayacağın, bende mevsim hazan, hüzün soluyorum havadan.
Köklerimden birkaçı sarsılmış, kopacak gibiyim yerimden.

Ne kadar umutsuz kalsam da sensizlikle, inadına umutla dolduruyorum kendimi yine.
Hayat bu; her şey ne zaman hep çok güzel oldu ki.
İsyan boşa; ne seni yar edebilirim kendime, ne de dönebilirim üç beş sene önceye.
Tutunacak bir dalım var yine de
Sevgim …

Umutsuz kaldığımız vakit, öldük demektir.

Ben yaşamaya sebep umudu seçtim.
Yaşıyorum…