Denizciler Neden Beyaz Giyerdi?

Denizciler, neden beyaz giyerdi, alabora olmuş sandal düşlerinde, 
Gemilerinde...
Kuşlar, neden kuzeye uçardı, kanatlarını çırparken mavi enginliklerinde,
Maviliklerinde...
Zaman, geriye sarsaydı;
Oğlan, kızın saçının telini koynunda saklarken;
Sevmeler ah sevmeler,
Koyup gitmelere mendil sallasaydı;
Oya işlemeli mendiller...
Meydanlar vardı, cephelerinde,
Konuşmak kolaydı, hesap soran yoktu;
Hesap veren hiç yok...!
Konuşmak, olaydı...
Mızıkalar çalınırdı; duyulurdu uzaklardan uzağa sesi ve kuşların kanat çırpmaları...
Yalnız serçe kuşunun kanat çırpınışı duyulmadı...
Bülbül öterdi, gece soğuktu. 
Yıldızlar, her zaman gözükmezdi;
Güneş de vardı, Ay da...
Dünyası yuvarlak olan evrenin;
Yeşili çöle, 
 Çölü de sam yelinde kumlara gömülürdü...
Denizciler, neden beyaz giyerdi...?
Adamlar vardı,
Adamların kadınları da...
Çocukluklar vardı,
Çocukların, oyuncakları yoktu...
Gözleri vardı hepsinin ama hepsinin, gözleri...
Işıl ışıl, 
İri iri gözleri...
Yuvalarına sıkıştırılmış;
Küçük küçük gözleri...
Kuru genellikle yağışlı, acı sağnak...
Mavi iri gözler;
Bir ütopyadan çıkmışcasına her konuştuğunda;
Efsaneleşir, güneş olur, yıldız olur;
Güzeli işaret ederdi.
Dev kırlangıçlar uçtuğunda;
Son mevsim altı ay;
Son nefesler altın hükmündeydi...
O halde,
Denizciler, neden beyaz giyerdi...?